Βασιλης Κουμης

Vassilis Koumis

Στη μουσική των ανέμων
Υπακούουν τα νερά
Από σπείρες ενορχηστρωμένα.
Στο γραπτό λόγο αντιδρούν
Στον προφορικό υπαινίσσονται
Στο άψαυστο σώμα εκστασιάζονται
Και αυτές τις νύχτες στάζουν.
Συμφωνία υγρών παρηγορητικών λέξεων
Στο λυκαυγές της νιότης
Όταν του έρωτα διδάσκεται η προπαίδεια
Με Μη πολλά
Και συμπαντικές αισθήσεις σε κυοφορία
Στη βρεγμένη μουσική των ανέμων.

Βρέχει στον κόσμο σ’ αγαπώ
Σα σταγόνες κινέζικα στιλέττα
Εξατμίζονται
Στην άγια μνήμη της βροχής
Και στην άγρια των νερών τη θραύση.
Υδρορροές στάζουν αφύλαχτα υγρά
Που χύνονται στη δόλια θάλασσα
Και τραυματίζεται το σ’ αγαπώ
Στα γόνατα της μοναξιάς του.

Πόσα σ’ αγαπώ δε διάβασα
Στα κίτρινα βρεγμένα χρόνια
Γραμμένα φωναχτά
Με σινική πυρίτιδα όλα.

Une saison en enfer
Arthur Rimbaud

Στη θάλασσα σ’ ένα σεντόνι απλωμένο
Αναπαύεται η γενιά μου…
Κύματα ευτραφή ταράσσουν
Την ολομέλεια της γαλήνης της
Είναι και το βάρος, είναι και ο επί χρήμασι
Εκτελεστής καιρός
Που καταλύει τα όρια της γλώσσας της
Και μένουν βουβά θνητοί
Με στόμα αλατόνερο γεμάτο.

Τόξο τεντωμένο, φάσμα σπάνιο
Θα φανεί… Μια προσμονή
Στις όχθες της βραδιάς κατρακυλάει
Je suis de race lointaine.

Κυρά μου Εσύ
Ματρώνα των κυμάτων
Ζωή μου, Νερομάνα αναπάντεχη
Αιτία γενεσιουργέ μου… Βόηθα
Στο χρόνο τη γενιά που χάνεται
Και στα αγέννητα παιδιά δώσε τη δόξα.